top of page

Θέατρο

Θέατρο | 01 Το Μαγικό Βιολί, 2011

 

Στη χώρα που απαγορεύονται η μουσική και τα χρώματα, η πραγματικότητα φοράει τα ρούχα του παραμυθιού για να φέρει στους μικρούς θεατές και στα αιώνια παιδιά την αλήθεια της μουσικής, της χαράς και της αισιοδοξίας.

Με τη χρήση της τεχνολογίας του 3D animation και video projection, η σκηνή μεταμορφώνεται σε ένα τρισδιάστατο σκηνικό εικονικής πραγματικότητας και πλημμυρίζει με εντυπωσιακές εικόνες που θα μας ταξιδέψουν σε παραμυθένια τοπία.

Στην Γκριζούπολη, ο Βασιλιάς Οράτιος με τη βοήθεια του πιστού του υπηρέτη, του Πρόκα, απαγορεύει τη μουσική, το γέλιο, το χρώμα και τη χαρά. Οι πολίτες υποφέρουν από την κατάσταση που τους έχει επιβληθεί, αλλά φοβισμένοι όπως είναι, δεν αντιδρούν ακόμα και όταν οι νέοι νόμοι αγγίζουν τα παιδιά τους. Το αιώνιο παιδί, ο Έντυ, είναι ο μόνος που μπορεί να βλέπει χρωματιστούς κήπους και να ακούει μελωδικές καμπάνες. Αυτός είναι και η μόνη διέξοδος της Ρόζας, της κόρης του Βασιλιά. Η δύναμη της μουσικής θα του ξυπνήσει αναμνήσεις που θα επαναφέρουν τη χαρά, τα χρώματα, τις νότες και θα μας αναδείξει το μεγαλείο της αγάπης.

Ο βασιλιάς Οράτιος, ο υπηρέτης του ο Πρόκας, η πριγκίπισσα Ρόζα, ο ονειροπόλος Έντυ, ο περιπλανώμενος μουσικός Αμίρ και οι κάτοικοι της… Γκριζούπολης, μαζί με τους μελωδικούς ήχους και τα τραγούδια δημιουργούν την ιστορία και την ατμόσφαιρα του μουσικού παραμυθιού για να έρθουν τα παιδιά σε επαφή με τις αξίες της αγάπης και του ελεύθερου πνεύματος, ώστε το καθένα, μετά το τέλος της παράστασης, να μπορέσει να τις αξιοποιήσει και να νοιώσει πιο δυνατό απέναντι στα προβλήματα που μπορεί να κληθεί να αντιμετωπίσει.

Θέατρο | 02 Το Μπλε Κοχύλι, 2012

Tο Ίδρυμα Β. και Μ. Θεοχαράκη παρουσίασε την παιδική παράσταση «Το Μπλε Κοχύλι».

Το "Μπλε Κοχύλι" είναι μαγικό, γιατί ενώνει τη χαρά με τη λύπη και βγάζει μαργαριτάρια. Κάθε μαργαριτάρι είναι μία ευχή και μία επιθυμία. Όταν επιθυμείς κάτι θα το ζητάς από το μαργαριτάρι, αυτό θα λιώσει και η επιθυμία σου θα πραγματοποιηθεί».

 Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια της Αρχόντισσας των δασών, όταν έδωσε το μπλε κοχύλι στην κόρη της Τρισεύγενη πριν πεθάνει.

 Θα καταφέρει άραγε η κυρά των Βάλτων να κλέψει το μπλε κοχύλι; Το αηδόνι θα τη βοηθήσει; Τι κάνει η Τρισεύγενη όταν μένει μόνο με τρία μαργαριτάρια;

 Μία μουσικοχορευτική παράσταση για παιδιά και μεγάλους που συνδυάζει το λόγο, τη μουσική και την κίνηση και έχει σαν στόχο να βοηθήσει τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με τα συναισθήματά τους και να εκφραστούν με την κίνηση του σώματος. Μία παράσταση που υμνεί το γεγονός ότι ο θησαυρός της ζωής είναι το πάντρεμα της χαράς και της λύπης.
 Το κείμενο της παράστασης βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλέντη.

Χορεύουν οι μαθητές της Κρατικής Σχολής Χορού:
Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου: Άρχοντας
Αλεξάνδρα Σαρρηγεωργίου: Αρχόντισσα
Ραφαέλα Πετράι: Τρισεύγενη
Χριστίνα Μπίτου: Κυρά των Βάλτων
Αλέξης Φουσέκης: Μπλε Κοχύλι

Θέατρο | 03 Μουσικές Αταξίες, 2014

Το πρόγραμμα βασίζεται στο "ανοιχτό" θεατρικό μουσικό έργο (μιούζικαλ) «Μουσικές αταξίες» γραμμένο ειδικά για την περίσταση από το συνθέτη Νίκο Ξανθούλη και την συγγραφέα – μουσικό  Μαριβίτα Γραμματικάκη, για τέσσερις ηθοποιούς- τραγουδιστές (στους ρόλους της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας αντίστοιχα) έξι  μουσικούς και ένα μαέστρο. Όλη η ιστορία της μουσικής περνάει μέσα σε μια πράξη (διάρκειας 50 λεπτών) στη τάξη.  Παρουσιάζουν στα παιδιά τα πιο σημαντικά είδη της μουσικής (Κλασική, Παραδοσιακή, Τζαζ και Ροκ)  και κυρίως την εκπαιδευτική σημασία και γνώση της διαφοράς που έχει η ψυχαγωγία από την διασκέδαση.  Οι τέσσερις ηθοποιοί παρασύρουν τα παιδιά της τάξης σε ένα ταξίδι στα είδη της μουσικής, με γενικό θέμα την γνώση και πορεία της μουσικής μέσα στον χρόνο αλλά και την επισήμανση ενός είδους «κακής και άτεχνης» μουσικής που δυστυχώς έχει εισβάλλει στη τέχνη γενικότερα και έχει δημιουργήσει την εσφαλμένη εντύπωση πως η μουσική είναι μια τέχνη που μπορεί να παράγεται χωρίς κόπο, γνώση, πειθαρχία και επίμονη μελέτη, με μόνο σκοπό το εύκολο κέρδος. Στόχος είναι να καταλάβουν τα παιδιά την διαφορά. Και πιο συγκεκριμένα, όλα τα είδη της μουσικής θέλουν μελέτη και γνώση σε αντίθεση με την άποψη πως μπορεί να γίνει κάποιος τραγουδιστής σε τέσσερις μήνες χωρίς να έχει σπουδάσει. 
Στο έργο το κάθε είδος μουσικής, πραγματεύεται σε διαφορετικό μουσικό ύφος και μέσα από «μουσικές αταξίες», ποικίλες φόρμες, διαφορετικές στιγμές της παραπάνω σχέσης, που άλλοτε χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη συνεννόησης ή καχυποψίας, άλλοτε είναι ευθέως συγκρουσιακή, ενώ τέλος το έργο οδηγεί στη συμφιλίωση και την ειρηνική συνύπαρξη. 
Κάθε είδος μουσικής, αποτελείται από ένα συντεθειμένο μέρος που εκτελείται από το εξαμελές μουσικό σύνολο αποτελούμενο από επαγγελματίες μουσικούς – εκπαιδευτές, έναν μαέστρο, τους τέσσερις ηθοποιούς καθώς και από ένα "ανοιχτό" μέρος, το οποίο καλούνται οι εκάστοτε συμμετέχοντες μαθητές να συμπληρώσουν δημιουργικά μέσα από μια διαδικασία οργανωμένου αυτοσχεδιασμού, χρησιμοποιώντας απλά μέσα που καθένας μπορεί να έχει στη διάθεσή του (απλά αντικείμενα που χρησιμοποιούνται ως κρουστά όργανα, ringtones κινητών τηλεφώνων κ.λπ) αλλά και τη φωνή (τραγούδι, ρυθμική ομιλία στο ύφος της rap, κραυγές, ψίθυροι κ.λ.π.), την κίνηση κ.λπ.

Θέατρο | 01

Θέατρο | 02

Θέατρο | 03

Θέατρο | 04

Θέατρο | 04 Ο ζητιάνος και η χρυσή κλειδαρότρυπα, 2016

Κεντρικός ήρωας είναι ο ζητιάνος, ένας άνθρωπος που έχει μάθει να έχουν οι άλλοι την ευθύνη της ζωής του. Τα κίνητρα του είναι πολύ γήινα και επιφανειακά. Αρκείται σ’ ένα κομμάτι ψωμί και λίγο νερό. Αναπόφευκτα κάποια μέρα χάνεται στο δάσος, που συμβολίζει την ίδια τη ζωή. Εκεί συναντά τον γέροντα που τον παροτρύνει να πάει στην πολιτεία για να τον βοηθήσει ο άρχοντας αδελφός του. Όταν φθάνει εκεί μαθαίνει για τη χρυσή κλειδαρότρυπα, όπου όποιος κοιτάει από εκεί βλέπει τα όνειρά του. Για πρώτη φορά ο ζητιάνος αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν όνειρα στη ζωή και μπαίνει στη διαδικασία να βρει το κλειδί για να τα κατακτήσει. Από εκεί ξεκινάει το ταξίδι μέσα από τις τρεις δοκιμασίες που καλείται να ξεπεράσει. Η πρώτη είναι η καθαριότητα των αποθηκών. Η κάθαρση. Δεν νοείται άνθρωπος που θέλει να αλλάξει τη ζωή του να μην πετάξει πρώτα τα σκουπίδια του, να αδειάσει το μυαλό του. Η δεύτερη είναι να τιθασεύσει τον δράκο, ν’ αντιμετωπίσει δηλαδή τους φόβους του με γενναιότητα και να συμφιλιωθεί μαζί τους. Και η τρίτη δοκιμασία είναι να μάθει το μυστικό του ποταμού. Το θεωρώ το δυσκολότερο στάδιο, αυτό της σιωπής, ώστε ν’ ακούσει τι πραγματικά θέλει ο εσωτερικός του εαυτός. Όσο το μυαλό μας είναι γεμάτο με φλυαρίες και φωνές δεν μπορούμε ν’ ακούσουμε το βαθύτερο είναι μας. Ποιο είναι το “μυστικό” του ποταμού; Πως το νερό πηγαίνει μόνο μπροστά, όπως και η ζωή που μόνο προχωράει, χωρίς να γυρίζει πίσω. Βγαίνοντας νικητής ο ζητιάνος από τις δοκιμασίες, συνειδητοποιεί πως το κλειδί το είχε ήδη μέσα του. Δεν χρειαζόταν να του το χαρίσει κανένας.

bottom of page